Idea kolei pneumatycznej bazowała na wykorzystaniu tych samych praw fizyki, na których zasadzało się funkcjonowanie kolei atmosferycznej. Był to jednak pomysł na stworzenie alternatywnego modelu metra – jego składy miałyby być ściśle dopasowane do ścian tunelu.
Ich poruszanie było możliwe dzięki tłoczeniu do tunelu powietrza pod dużym ciśnieniem na jednym jego końcu i wypompowywaniu go na drugim końcu trasy.
Pierwsza kolej pneumatyczna powstała w 1864 r. w londyńskim Crystal Palace. Tunel miał długość 550 metrów i średnicę 6,7 metra. Wagon wykorzystywany do przewozu pasażerów wyposażony był w uszczelniający „kołnierz”, wykonany ze szczeciny. Powietrze było tłoczone do tunelu przy pomocy dużego wentylatora, napędzanego najprawdopodobniej silnikiem parowym. Nie jest jasne, kiedy podziemna londyńska kolejka pneumatyczna przestała działać.
Podobne rozwiązanie zastosowano w 1870 r. w Nowym Jorku. Tam stworzono demonstracyjny tunel o długości jedynie 95 metrów, o średnicy 2,4 metra, który biegł pod Broadwayem. Kursował tylko jeden wagonik, a fundusze uzyskane ze sprzedaży biletów na przejażdżki, przeznaczane były na cele charytatywne.
Projekt miał być rozwijany, jednak ze względu na kłopoty z jego finansowaniem, zrezygnowano z planów rozbudowy podziemnej kolejki pneumatycznej w Nowym Jorku.
Kontynuujemy mini-cykl tekstów przedstawiających w zwięzły sposób stosunkowo mało znane, niezwykłe epizody z historii kolejnictwa. Kolejne przykłady alternatywnej kolei z przeszłości, już wkrótce w dziale "Technika" RK.
Zobacz też:
Zapisz się do newslettera:
