W związku ze zróżnicowanymi wymaganiami producentów taboru kolejowego oraz operatorów kolejowych, a także różnicami związanymi z panującymi standardami oraz zastosowaną infrastrukturą, do której mają być przystosowane pojazdy, szczególną uwagę należy zwrócić na projekt poszczególnych systemów składowych pojazdu.
Specyficzne wymagania operatora oraz dostępna infrastruktura mają bardzo duży wpływ na projekt układu hamulcowego pojazdu. Przykładem takiego projektu jest pojazd produkowany dla prywatnego przewoźnika działającego na Sycylii i prowadzącego przewozy dookoła wulkanu Etna, wyprodukowanego przez jednego z czołowych producentów taboru szynowego w Polsce, wyposażony w system hamulcowy Knorr-Bremse.
W związku ze specyficznymi wymaganiami linii, do której pojazd miał być przystosowany, głównym problemem była niestandardowa wartość skrajni wynosząca 950 mm. Należało zrezygnować z zastosowania standardowych rozwiązań, ponieważ żadne z istniejących nie sprostałoby tak wygórowanym wymaganiom. W tym wypadku głównym problemem staje się wyposażenie wózka, na który wartość skrajni ma największy wpływ. Potrzeba zaprojektowania wózka, który w jak największym stopniu będzie miał kompaktową budowę, powoduje zmniejszenie przestrzeni dostępnej dla komponentów montowanych na wózku. Mała odległość pomiędzy kołami oraz zabudowa podzespołów odpowiedzialnych za napęd wewnątrz wózka doprowadza do potrzeby znalezienia rozwiązania, które w jak najmniejszym stopniu będzie wykorzystywało przestrzeń znajdującą się wewnątrz zestawów kołowych. W tym przypadku, aby nie ingerować w pozostałe podzespoły, zastosowane zostało rozwiązanie opierające się na montażu urządzeń na osiach po zewnętrznej stronie kół. W celu uzyskania jak największej ilości miejsca, dzięki któremu ryzyko konfliktu komponentów ze skrajnią jest obniżane, należy szukać rozwiązań, które będą w dużym stopniu kompaktowe. Przykładem przedstawiającym doprowadzanie do minimalizacji wykorzystywanego miejsca jest projekt tarczy hamulcowej, której grubość wynosi 45 mm, co jest wartością częściej spotykaną w tramwajach niż w zespołach trakcyjnych. Stosując rozwiązania, które są niespotykane w klasycznych rozwiązaniach należy liczyć się z tym, że będą miały one wpływ na pozostałe współpracujące komponenty. Wąska tarcza hamulcowa wymaga odpowiednio zaprojektowanych zacisków hamulcowych, których wszystkie podzespoły zostaną odpowiednio dostosowane. Nastawiacz luzu, dźwignie hamulca oraz moduł równoległy to główne podkomponenty, które wymagają gruntownej przebudowy w celu poprawnego prowadzenia okładzin. Ciasna zabudowa wózka uniemożliwia odpowiednie prowadzenie przewodów, przez co w przypadku luzowania hamulca postojowego lepszym rozwiązaniem okazuje się zabudowa luzowania bezpośrednio na cylindrze. Aby wyeliminować wszelkie pozostałe konflikty wymagana jest również dodatkowa analiza, aby ułożyć komponenty w jak najkorzystniejszym położeniu.
Podczas projektowania systemu hamulcowego należy mieć na uwadze wszelkie wymagania oraz potrzeby finalnego klienta, aby przygotować układ, który w pełni im sprosta oraz każdy z jego podzespołów będzie funkcjonował niezawodnie oraz zapewni jak najwyższe bezpieczeństwo użytkowania.
Zapisz się do newslettera:
