Obecny stan zaplecza technicznego warszawskiej kolei podmiejskiej stał się przedmiotem rozważań pracy magisterskiej autorstwa Piotra Przyczki, absolwenta Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Praca powstała pod patronatem prof. nzw. dr hab. inż. arch. Joanna Giecewicz. Wynik pracy zaowocował projektem nowej stacji postojowej na Olszynce Grochowskiej - w miejscu istniejącej, niespełniającej współczesnych standardów i nieprzygotowanej na efektywną obsługę nowego taboru.
Dodatkowo zagospodarowanie terenu stacji blokuje sporo niewykorzystanej przestrzeni. Nowe depot ma być bodźcem do rewitalizacji okolicy obecnie zdegradowanej i traktowanej marginesowo. Teren zajezdni nie sprawia dużej uciążliwości, sąsiadować z nim mogą obiekty mieszkalne i usługowe.
Stara hala jest budynkiem z lat 70 i nie jest przystosowana dla nowych składów. Obiekty obsługujące sprzątanie i mycie są ulokowane na otwartym terenie, co blokuje te funkcje przy słabych warunkach pogodowych. Celem projektu jest stworzenie nowej, funkcjonalnej zajezdni minimalizującej wykorzystanie obecnego terenu, dzięki czemu miasto może pozyskać działki pod zabudowę. Obiekt skupia w jednej kubaturze wcześniej rozbite funkcje i otwiera się na miasto. Architektura budynku oprócz funkcjonalności ma także posiadać walory wizualne, traktowane wcześniej w takich obiektach marginesowo.
Tory zostały ułożone w sposób likwidujący wcześniejsze puste przestrzenie pomiędzy nimi. Powierzchnia jest utwardzona, wprowadzono małą architekturę oraz podesty ułatwiające maszynistom wejście do składów, oświetlenie, pojemniki na odpady etc. Dojazd i nowa strefa wejścia zlokalizowane są od ul. Dudziarskiej. Wejście obejmuje parking i skwer przeznaczony dla okolicznych mieszkańców.
Obiekt składa się z dwóch części – hali i budynku techniczno-socjalno-administracyjnego połączonych wspólną komunikacją poziomą i pionową. Hala została zaprojektowana w konstrukcji zespolonej stalowo-żelbetowej i przekryta szkleniem strukturalnym. Mieści 10 par torów – 2 czyszczące z podestami, 6 rewizyjnych z kanałami i 2 myjni. Wzdłuż torów rewizyjnych podłoga jest obniżona ułatwiając dostęp do podwozia. Budynek przyległy do hali ma 3 kondygnacje, każda o innej funkcji. Parter to część techniczna otwarta na halę, piętro 1 mieści zaplecze socjalne i biura części technicznej, ostatnia kondygnacja to administracja. Na każdym poziomie umieszczona jest przestrzeń rekreacyjna dla pracowników zaakcentowana na elewacji. Konstrukcja słupowo-płytowa umożliwia dowolny układ ścian działowych. Działa to jak duże pudło, do którego możemy wkładać dowolnie mniejsze pudełka-szuflady kształtując dowolnie układ funkcjonalny.