Trzydziestolecie szybkiej kolei ICE w Niemczech

29 maja 1991 roku premierowo zjechały się pociągi tego typu z Bonn, Hamburga, Moguncji, Sztutgartu i Monachium na dworzec Kassel-Wilhelmshöhe. W samo południe, po symbolicznym przestawieniu sygnału na „odjazd” prezydent RFN Richard von Weizsäcker symbolicznie otworzył system KDP w Niemczech.

Pierwszy rozkładowy ICE wystartował 2 czerwca 1991 z dworca Hamburg-Altona do Monachium, w kierunku przeciwnym pociąg wyjechał niespełna 40 minut później. Hasłem przewodnim produktu stał się slogan: „dwa razy szybciej niż samochodem, w połowie szybko jak samolotem”.

Plany rozwoju szybkich składów sięgają w Niemczech lat siedemdziesiątych. Pierwowzór dzisiejszego InterCityExpressu nazywał się InterCityExprerimental i przedstawiony został w listopadzie 1985. Ustanowił wtedy rekord ówczesny prędkości, rozwijając między Gütersloh i Hamm (Westfalen) 317 km/h. W kolejnych latach miały miejsce przewozy testowe i specjalne, na pokładzie gościł m.in. Michaił Gorbaczow. 1 maja 1988 skład ICE/V ustanowił kolejny rekord, osiągając między Fuldą a Würzburgiem 406,9 km/h.

Dzięki wprowadzeniu ICE do rozkładu udało się skrócić czas przejazdu na wielu liniach. Niemal dwie godziny mniej niż w przypadku IC zajmowała podróż z Hamburga do Stuttgartu, również dzięki oddaniu do użytku nowych, szybkich tras. Najtragiczniejszym wydarzeniem pozostaje katastrofa pociągu w Eschede, w której zginęło 101 osób, a 88 zostało poważnie rannych.

ICE na dobre wpisało się do krajobrazu niemieckich linii kolejowych, na większości tras pociągi te zobaczyć można co godzinę. Dodatkowo składy docierają choćby sezonowo do wielu miejscowości turystycznych, do Garmisch-Partenkirchen, na Rugię czy do austriackiego Innsbrucku. W regularnej ofercie dojechać można nimi także do Wiednia, Paryża, Amsterdamu, Brukseli oraz wielu miejscowości w Szwajcarii.