Miły konduktor czy bezduszny biletomat – jak pobierać opłaty za przejazd?

Różne podejścia do organizacji transportu publicznego

Można wyróżnić dwie szkoły: zachodnią „nowoczesną” i tradycyjną. Zachodnia zakłada instalację automatów biletowych na przystankach i w pojazdach; tradycyjna samoobsługę – kasowanie biletów i wizyty kontrolerów przewozów pasażerskich.

Plusy

Każdy konduktor to nowe miejsce pracy. Warto o tym pamiętać – wiele ośrodków miejskich, szczególnie mniejszych, zmaga się z problemem bezrobocia. Dodatkowo konduktor może dbać o porządek w pojeździe i w razie konieczności dyscyplinować niepokornych pasażerów. Może też pomagać osobom starszym lub niepełnosprawnym przy wsiadaniu i wysiadaniu, a także udzielić informacji zagubionym pasażerom.

Znika też problem zamkniętego kiosku, braku biletów u kierowcy, czy zepsutego automatu biletowego. Konduktor może spokojnie sprzedać bilet, wydać resztę i znaczenia w tym przypadku nie będzie miało opóźnienie względem rozkładu jazdy. (W Warszawie prowadzący pojazd może odmówić sprzedaży biletu, jeśli opóźnienie względem rozkładu jest większe niż 3 minuty).

Minusy

Konduktor najlepiej sprawdziłby się w pojeździe jednoczłonowym. W przypadku składów tramwajowych składających się z dwóch wagonów potrzebna jest para konduktorów – po jednym na wagon. W pojazdach wieloczłonowych konduktor zaś może się pogubić, czy już pobrał opłatę od pasażera, czy nie.

Wynagrodzenie – samo w sobie nie jest minusem, ale przyjmując jako godziwą i gwarantującą należyte wykonywanie obowiązków stawkę 2000 zł miesięcznie – koszty organizacji komunikacji miejskiej rosną lawinowo, szczególnie, gdy na jeden pojazd potrzeba więcej niż jednego konduktora.

Więcej na portalu Transport-Publiczny.pl