„Byłem megafonistą na Dworcu Centralnym”

W projekt zaangażowanych było kilkanaście osób – głównie studentów i wolontariuszy z firm kolejowych. Dla większości z nich było to całkiem nowe wyzwanie. Jedną z osób, która miała okazję zadebiutować jako megafonista na Dworcu Centralnym, był Jarek Gacki: na co dzień pracownik dyspozytury PKP Intercity. Jarek tak  wspomina to doświadczenie:

O możliwości zapowiedzi przez megafon skrycie marzy zapewne każdy hobbysta kolejowy. Dla mnie okazja pojawiła się przy meczu Niemcy-Włochy, bo znam język włoski i interesuję się kulturą regionu. Jako, że na co dzień pracuję w dyspozyturze, uczucie stresu i pracy pod presją czasu jest mi znane. Pomimo faktu, że – zupełnie jak za  szkolnych czasów – zapisałem sobie wszystkie mogące mnie spotkać formułki, pierwsza zapowiedź była poprawna, lecz wprawne ucho dostrzegło w moim głosie niepewność i lekkie drżenie.

Odpowiedzialność, jaka spoczywa na megafonistach jest bardzo duża – megafon jest przecież głównym kanałem informacji końcowej. Popełnienie błędu wiąże się z przykrymi dla podróżnych konsekwencjami. Starałem się nie myśleć, że ktoś mnie słucha – koncentrowałem się na dokładności, dykcji i... czasie, bowiem tego przy  czterojęzycznych zapowiedziach jest zawsze za mało i trzeba się spieszyć, nie gubiąc treści. Było to urzeczywistnieniem łacińskiego powiedzenia "Festina lente" – spiesz się powoli.

Najprzyjemniejsze w tej pracy, tak dla nas, wolontariuszy, jak i dla etatowej obsługi megafonu, była ta odświętna różnorodność, którą można było porównać do wieży Babel. Ogólnie panie megafonistki, z którymi miałem przyjemność współpracować były bardzo miłe i pomocne. Zaskakującym dla mnie była jedynie to, że byłem przekonany, że  megafonista wygłaszając komunikat czyta go w gotowej formie z komputera. Nic bardziej mylnego – najpierw trzeba przeczytać telegramy o zmianach, odszukiwać zestawienia pociągów itp., a dopiero po tym wygłasza się zapowiedź przez megafon.