Wąskotorowa kolej zębata łącząca wybrzeże Zatoki Korynckiej z Kalavritą w górach Aroania to obowiązkowy punkt programu dla odwiedzających Grecję miłośników kolei. Na uwagę zasługują nie tylko widoki z okien, ale także nietuzinkowy tabor zabytkowy i współczesny. Warto poświęcić czas na zapoznanie się z nią, choć obecnie dotarcie do Diakopto transportem publicznym potrafi nastręczyć trudności.
Decyzję o budowie linii grecki rząd podjął w roku 1889. Po prowadzonej przez włoskich i francuskich inżynierów budowie linię otwarto w roku 1896. Jej pierwotnym głównym przeznaczeniem był transport minerałów do portu nad Zatoką Koryncką, planowano też wydłużenie linii do położonej dalej na południe stolicy Arkadii Tripoli. Trudne warunki terenowe, w tym bardzo duża różnica wysokości bezwzględnej między punktami końcowymi linii (720 metrów), wymusiły poprowadzenie toru w niekonwencjonalny, a zarazem trudny dla budowniczych sposób. Pociągi pokonują po drodze 6 tuneli, przejeżdżają po rozpiętych wysoko nad górską rzeką Vouraikos mostach (40 konstrukcji stalowych i 9 kamiennych), w kilku miejscach przeciskają się po bardzo wąskich półkach i pod nawisami skalnymi. Malowniczość trasy i niezwykłość jej przebiegu czyni dziś kolejkę jedną z największych atrakcji turystycznych tej części Grecji.
W dodatku można dojechać nią do wielu innych interesujących miejsc, niezwiązanych już z koleją. Kalavrita jest znanym centrum sportów zimowych, znajduje się w niej także m. in. zabytkowa katedra oraz klasztor Agia Lavra. Działa tam również muzeum upamiętniające tragiczne wydarzenie z czasów okupacji hitlerowskiej - rzeź ludności cywilnej 15 grudnia 1943 r. W położonej w połowie linii miejscowości Zahlorou można zwiedzać klasztor Mega Spileon (tę samą nazwę nosi miejscowa stacja). Bardzo atrakcyjny dla turystów pieszych jest też sam masyw górski Aroania z licznymi jaskiniami przystosowanymi do zwiedzania.
Szerokość toru to 750 mm. Na trzech odcinkach odznaczających się szczególnie dużym nachyleniem zastosowano dodatkową szynę zębatą (kolej wykorzystuje urządzenia systemu Abta). Prędkość maksymalna wynosi 20 km/h na odcinkach zębatych i 40 km/h na adhezyjnych. Pokonanie 22,3-kilometrowej trasy zajmuje około godziny. W dni powszednie na linii kursują trzy pary pociągów, w weekendy są uruchamiane dodatkowe dwie.
Warto zwrócić uwagę na obsługujący linię tabor. Od 2009 r. są to cztery dwukierunkowe, ale wyposażone w drzwi tylko po jednej stronie zespoły trakcyjne produkcji Stadlera. Wcześniej przez pół wieku królowały tu jednostki produkcji francuskich zakładów Billard i Decauville, a przed 1958 r. - parowozy. W trójczłonowym pojeździe do przewozu pasażerów służą wyłącznie człony sterownicze. W środkowym, krótkim segmencie mieści się agregat prądotwórczy, zasilający elektryczne silniki trakcyjne. Pojazdy zaprojektowano tak, by ułatwić podziwianie krajobrazu na zewnątrz - służą temu m. in. przezroczyste ściany między przedziałem pasażerskim a kabiną maszynisty, pozwalające na śledzenie trasy poprzez przednią szybę.
Wycofany z ruchu tabor starszych generacji z parowozami włącznie można podziwiać na stacji stycznej w Diakopto. Po drugiej stronie tamtejszego budynku dworcowego jeszcze do niedawna zatrzymywały się jednak nie pociągi normalnotorowe, lecz... wąskotorowe, choć o nieco większym, metrowym rozstawie kół. Obecnie linia z Aten do Patry jest w trakcie przebudowy na normalnotorową trasę zelektryfikowaną. Pod samym centrum Diakopto linia ma przechodzić w tunelu - ściany, stropy i perony są gotowe, nie ułożono jednak jeszcze nawierzchni. Pociągi pasażerskie z Aten dojeżdżają tylko do stacji Kiato, na której pasażerowie przesiadają się do autobusów zastępczych. Warto zawczasu zaopatrzyć się w bilety na dany kurs - zdarza się, że brakuje miejsc dla wszystkich chętnych, a przerwy między odjazdami sięgają kilku godzin.
Strona internetowa kolei Diakopto - Kalavrita
Zapisz się do newslettera:
