Uczyć na błędach czy na symulatorach?

Pamiętać przy tym jeszcze należy, że zdobycie licencji to dopiero pierwszy krok na drodze wykonywania tego zawodu, bowiem kolejnym niezbędnym elementem jest uzyskanie dokumentu nazwanego przez prawo europejskie świadectwem uzupełniającym – w Polsce nazwane, nikt nie wie dlaczego, świadectwem maszynisty. Fakt, że aż organy unijne zajęły się tym zawodem powodowany jest dwoma aspektami: silnym oddziaływaniem europejskich zrzeszeń central związkowych oraz niezaprzeczalnym faktem, że jest to zawód wysokiego ryzyka i to zarówno dla osób go wykonujących, jak i dla otoczenia. Dodatkowym powodem jest fakt, że mając licencję maszynisty, zawód ten można wykonywać w dowolnym kraju wspólnoty po uzyskaniu świadectwa uzupełniającego (RP – maszynisty). Oczywiste jest konieczność znajomości języka, jakim posługuje się zarządca, którego znajomość infrastruktury ten dokument (świadectwo) potwierdza. W konsekwencji działanie to daje szansę tej grupie zawodowej na oderwanie się (warunek: znajomość języka!) od macierzystych firm i kraju w poszukiwaniu lepszych warunków pracy i płacy. Myślę, że również w tym fakcie należy upatrywać pewną globalizację zawodu, gdyż zachodnie kraje wspólnoty zdają sobie sprawę, że starzenie się ich społeczeństw i widoczne odchodzenie od zawodów technicznych będzie wymuszało sięganie po zasoby w krajach dysponujących nadwyżką. Stworzenie szansy na swobodne przemieszczanie się już przygotowanych zawodowo i mających doświadczenie pracowników pozwala na o wiele szybsze uzupełnianie braków niż żmudne kształcenie i szkolenie praktyczne kandydatów do zawodu – dotyczy to wszystkich pracodawców we wszystkich krajach wspólnoty.

To tylko fragment artykułu. Całość w najnowszym numerze „Rynku Kolejowego” 8-9/2012. Zapraszamy do prenumeraty lub salonów Empik.