W nawiązaniu do notatki „150 mln PLN wyrzuconych w błoto”, która ukazała się 31 sierpnia br. na stronie internetowej „Rynku Kolejowego”, pragnę poinformować Czytelników „RK”, że ocena projektu „Rehabilitacja trakcji i eliminacja wąskich gardeł na sieci kolejowej” dokonana przez Centrum Zrównoważonego Transportu jest powierzchowna i nie została oparta o rzetelne analizy potrzeb w zakresie remontów infrastruktury kolejowej.
Zakres 33 zadań objętych projektem został określony przez niezależną firmę konsultingową w oparciu o kryteria określone dla sektorowego programu operacyjnego „Transport” (SPOT). Realizacja tych zadań, poza skróceniem czasu przejazdu na wybranych odcinkach, ma zapewnić poprawę bezpieczeństwa ruchu kolejowego, standardu i komfortu obsługi pasażerów, zmniejszenie uciążliwości dla środowiska naturalnego i poprawę płynności ruchu na sieci kolejowej.
Jest oczywiste, że zmniejszenie czasu przejazdu nie może być jedynym kryterium. Odnosi się to na przykład do wymiany urządzeń elektrotrakcyjnych. Zapewniają one wprawdzie odpowiednią prędkość pociągów, ale są wyeksploatowane w tak znacznym stopniu (aż 28% jest eksploatowanych ponad 30 lat!), że zrezygnowanie z ich wymiany przyniosłoby w najbliższej przyszłości znaczne utrudnienia w ruchu pociągów, w tym nie tylko wydłużenie czasu przejazdu, ale nawet konieczność zastąpienia trakcji elektrycznej trakcją spalinową – czyli wykonanie wielkiego kroku wstecz. Ogółem zadania w zakresie urządzeń elektrotrakcyjnych stanowią 8,8% ogólnej kwoty planowanych zadań, a nie – jak sugerują autorzy oceny – jej „lwią część”.
Lokalizacja zadań objętych projektem „Rehabilitacja trakcji i eliminacja wąskich gardeł na sieci kolejowej” wynikała z potrzeb przewoźników i ich Klientów, ale także z konieczności terminowego rozpoczęcia i zakończenia zadań. Stąd na liście znalazły się zadania, dla których istniała już gotowa dokumentacja lub można było ją przygotować w krótkim czasie.
Na skutek wieloletnich zaległości w zakresie utrzymania i remontów polskiej sieci kolejowej lista zadań jest bardzo długa. Na przykład roczne potrzeby w zakresie wymiany torów wynoszą 1 390 kilometrów rocznie, a w ciągu ostatnich 15 lat roczne wykonanie wynosiło średnio ok. 460 km, w tym w najgorszym roku 2000 tylko… 132 km. Wymiana rozjazdów, przy rocznych potrzebach 2 490 szt., od r. 2000 ogranicza się średnio liczbą 166 szt., a w w r. 2002 wyniosła tylko… 80 szt.
Każdy wybór z tak długiej listy zadań można oprotestować, wskazując inne, nie mniej ważne. Kwota 150 milionów złotych została przeznaczona na infrastrukturę kolejową jako dodatkowe zadanie w ramach SPOT. Niewykorzystanie tych środków z powodu np. zbyt długiego okresu potrzebnego na przygotowanie dokumentacji byłoby poważnym błędem ze strony PLK, graniczącym z niegospodarnością. Najkrócej rzecz ujmując: jest to zbyt mało pieniędzy, by radykalnie polepszyć stan polskiej sieci kolejowej i zbyt wiele, by moc sobie pozwolić na ich niewykorzystanie.
Należy rozmawiać o sprawach polskiej infrastruktury kolejowej. Czynimy to i podejmujemy dialog ze wszystkimi: przewoźnikami, organizacjami producentów sprzętu i usług, stowarzyszeniami społecznymi, samorządami mieszkańców i innymi partnerami. Cenimy uwagi, choćby i krytyczne. Niekoniecznie muszą one przybierać formę inwektyw, jak to ma miejsce w przypadku oceny Centrum Zrównoważonego Transportu.
Krzysztof Łańcucki, rzecznik prasowy PKP PLK
Zapisz się do newslettera:
