Koniec śledztwa w sprawie Szczekocin

Do katastrofy doszło 3 marca 2012 roku na torze nr 1 linii kolejowej nr 64 Kozłów – Starzyny na szlaku Sprowa – Starzyny około godziny 20:55. W wyniku czołowego zderzenia pociągów śmierć na miejscu poniosło 16 osób, w tym 5 pracowników przewoźników, a ciężko rannych zostało 61 osób, w tym 2 pracowników przewoźników. Zniszczeniu uległ także tabor trakcyjny i wagonowy pociągów, w tym całkowicie zniszczone 2 lokomotywy i 4 wagony pasażerskie oraz uszkodzone 7 wagonów pasażerskich łącznie z obu pociągów.

Wielokrotnie przedłużane śledztwo - przesłuchano między innymi trzystu pasażerów obu pociągów - zakończyło się dopiero dziś. - Prokuratura okręgowa w Częstochowie podjęła decyzję o zamknięciu śledztwa w sprawie katastrofy. Wydanie takiego postanowienia oznacza, że wykonano już wszystkie czynności procesowe konieczne do wyjaśnienia tej sprawy. W tym śledztwie zebrano bardzo bogaty materiał dowodowy - wyjaśnił na antenie TVN24 Tomasz Ozimek, rzecznik prokuratury.

Jesienią 2012 roku Andrzej N. i Jolantę S. - dyżurni ruchu z posterunków w Sprowie i Starzynach, zostali oskarżeni o przyczynienie się do katastrofy. Dyżurny ruchu ze Starzyn doprowadził zdaniem prokuratury do skierowania pociągu relacji Warszawa-Kraków na niewłaściwy tor, co spowodowało czołowe zderzenie. Według wniosków Państwowej Komisji Badań Wypadków Kolejowych, dyżurny ruchu z posterunku Starzyny usłyszał, że silnik zwrotnicy przestał pracować. W starych rozjazdach oznaczało to, że przełożenie zostało wykonane. Jednak nowe rozjazdy pracują inaczej - wyłączają silnik by nie dopuścić do jego przegrzania, gdy rozjazd jest zablokowany. Andrzeja N. mogło nie być na szkoleniu w tym zakresie.

W związku z niezamknięciem rozjazdu pociąg relacji Warszawa – Kraków wjechał na tor przeciwny do zasadniczego. Zostało to wykazane na monitorze dyżurnej ruchu w Sprowie i wygasiło to semafor przygotowany dla pociągu z Krakowa. Dyżurna zastanawiała się , dlaczego wyskoczyła usterka, ponieważ automatyka  blokady półsamoczynnej nie pokazała zajętości toru nr 2 – dlatego, że pociąg z Warszawy nie wjechał na ten tor. Dyżurny ze Starzyn, przekonany, że rozjazd został przełożony prawidłowo, ręcznie oznaczył ten tor jako zajęty. Tymczasem dyżurna ze Sprowej zadecydowała, że semafor wygasiła usterka systemu sterowania ruchem.

Według opinii specjalistów z zakresu kolejnictwa zawinili nie tylko dyżurni ruchu, lecz także maszyniści obu pociągów, którzy zginęli w katastrofie. Pociąg Warszawa-Kraków na krótko przed katastrofą jechał 100 km/h i 400 metrów przed zderzeniem rozpoczął manewr hamowania. W chwili zderzenia jego prędkość wynosiła 40 km/h. Skład relacji Przemyśl-Warszawa jechał 98 km/h i w ogóle nie zaczął hamować.