Przed kilkoma dniami podzieliłem się doświadczeniami z wizyty na wrocławskim dworcu głównym. Kolejnym tekstem chciałbym wrażeniami z przejazdów, tym razem głównie po terenie Dolnego Śląska.
Turystyka bez pociągu
Nic w tym odkrywczego, że dojechać pociągiem w atrakcyjne miejsca naszego kraju to nie jest prosta sprawa a często wręcz niemożliwa. Dotyczy to także południowo- zachodnich rejonów Polski. Kowary, Karpacz czy Świeradów Zdrój to miejsca, z których kolej wycofała się. Ze względu na czas przejazdu oferta połączeń do Szklarskiej Poręby nie rzuca na kolana. Niestety, nasza kolej oddała te miejsca przewoźnikom samochodowym, a przynajmniej w sezonie mogłaby przewozić tłumy. Rozmowy ze spotkanymi przy stacjach potwierdzają, że kiedyś kolej przewoziła całe rzesze turystów czy kuracjuszy. Dawała też normalne warunki podróżowania – obecnie królują małe autobusy, w których warunki podróży są często bardzo złe (czego na trasie Świeradów Zdrój – Jelenia Góra piszący te słowa miał okazję doświadczyć).
Póki co do wymienionych miejsc bez pociągów nie ma szans na dojazd bez solidnych remontów infrastruktury. Może gdyby torowiska były przejezdne w sensownych czasach, organizatorzy przewozów zdecydowaliby się na organizowanie składów typowo turystycznych. Dobrym przykład dała Lubelszczyzna przywracając okresowo pociągi na Roztocze czy Polesie. Pytanie tylko, jaka jest szansa na odbudowę linii na końcówkach sieci?
Miałem też przyjemność „zaliczenia” relacji Jelenia Góra – Szklarska Poręba Górna. Podróż do bazy wypadowej w Góry Izerskiej czy na Szrenicę zaskoczyła fatalnym stanem szlaku. O ile marny czas przejazdu nie był zaskoczeniem (ok. 30 km/h), to fatalnie utrzymanie linii kolejowej już tak. Jako pasażer biało- żółtego szynobusu z czarnym orłem słuchałem jak co chwila gałęzie szorują po metalowych burtach. Zaskoczenie takiego stanu było tym większe, że przecież do Szklarskiej Poręby dojeżdżają składy dalekobieżne TLK, stosunkowo duży jest także ruch pociągów osobowych. Oczywiście od razu pojawiło się porównanie z Lubelszczyzną, gdzie dla jednego przejazdu specjalnego zarządca infrastruktury poradził sobie z atakującą roślinności linię Chełm – Włodawa, czym zabezpieczył marszałkowski pojazd przed rysami i ryskami... Na Dolnym Śląsku nie zrobiono tego nawet dla regularnie kursującego pociągu PKP Intercity z samej stolicy... Chyba jedyna nadzieja na poprawienie tego stanu w modernizacji tej części linii nr 311.
Szynobus trzech prędkości
Powrót ze stolicy radiowej Trójki do Wrocławia odbyłem okrężną drogą kolejową przez Lubań i Zgorzelec Miasto. Tak się złożyło, że całą trasę pokonałem jednym pojazdem. Nawiasem mówiąc, czas postoju w Jeleniej Górze wykorzystałem na obiad w dworcowej restauracji – polecam odwiedziny tego miejsca nie tylko ze względów kulinarnych, ale także (a może przede wszystkim) estetycznym.
Wracając do przejazdu - ta podróż dla mnie to przykład polskiej kolei w pigułce. Obok siebie znajdują się linie jakby zapomniane przez zarządców, z wolnymi czasami przejazdów, z niszczejącymi dworcami, zaniedbanymi peronami i zarastającymi torami oraz zmodernizowane, z okna pociągu wyglądające na wzorowo utrzymane magistrale. Podczas jednej podróży pojazd mozolnie przebija się przez gałęzie, aby za kilka godzin śmigać, mając po bokach szerokie pasy trasy i UOZy na słupkach. Ten sam skład osobowy odcinek 32 km pokonuje w godzinę i 6 minut, na innym 168 km w niewiele ponad 2 i pół godziny. I to jest przepaść, jaka dzieli linie główne od bocznych, którą chyba najlepiej widać właśnie na Dolnym Śląsku, gdzie jedne trasy kolejowe wyposaża się w nowoczesne urządzenia sterowania ruchem, a na innych prawie nie widać śladów prowadzenia prostych czynności utrzymaniowych, Może będę nudny, ale znów odwołam się do przykładów lubelskich, gdzie wycinki drzew i krzewów można wykonywać wspólnie z samorządami lokalnymi, dając zajęcie m.in. skazanym na prace społeczne, a okolicznym mieszkańcom - opał.
Czeski świat kolei
Wizyta w Górach Izerskich zaowocowała również przejazdem do Harrachova, a tym samym „liźnięcia” kolei naszych braci Słowian. Najwyżej położoną, samorządową linię kolejową w Polsce obsługuje kolej czeska. Ten krótki przejazd, a zwłaszcza pobyt na małym przygranicznym dworczyku pokazał, czym różni się ona od „naszej”. Począwszy od sprzedaży biletów – na stacji początkowej kierownik w pociągu sprzedawał je na peronie zamiast po odjeździe składu, co wszystkim ułatwiają transakcje (jest więcej czasu, nie trzęsie i jest jaśniej). Na samym dworcu Harrachov można kupić piwo, nie ma też zakazu palenia. Mimo to w poczekalni jest czysto, na ścianach krajoznawcze fotografie. Jedyna rysa to wlepka na drzwiach z... nazwą jednego z lubelskich zespołów piłkarskich. Niestety, nasi tu byli... Ciśnie się kolejne pytanie - czy w Czechach dworce są dużo lepiej zarządzane niż w Polsce? Być może... A może w tym przypadku zasadnicze znaczenie ma zachowanie społeczeństwa, które potrafi uszanować nie chronione dobro wspólne? Być może...
Miła jest też cena za przejazd – na odcinku 1 kilometra (od stacji do granicy państwa) wynosi ona 10 koron, czyli w przeliczeniu na polskie jest ona ok. połowę niższa od taryfy podstawowej stosowanej przez krajowych przewoźników. Chciałoby się, aby w stronę niższych cen na najkrótszych odcinkach poszli nasi krajowi przewoźnicy regionalni. Może wtedy nasze pociągi regionalne (choć to samo tyczy się składów dalekobieżnych) stanowiłyby konkurencję np. dla autobusów na najkrótszych przejazdach...
Zapisz
się do newslettera:
