W epoce prac nad nowym środkiem transportu – Hyperloopem, w których zresztą biorą udział Polacy, często zapominamy, że pewne pomysły na nowoczesne, futurystyczne rozwiązania transportowe pojawiały się o wiele wcześniej, niż mogłoby się nam wydawać. Tak było w przypadku np. wykorzystania tzw. lewitacji magnetycznej dla napędzania pojazdów.
Zaskakująco wielu naukowców już na początku XX w. postrzegało wykorzystanie poduszki magnetycznej jako sposób na eliminację tarcia pomiędzy kołem a szyną i opierało na tym konstrukcję przyszłościowych systemów transportowych. Jednym z pierwszych takich wynalazców był niemiecki uczony Alfred Zehden. Już w styczniu 1905 i w sierpniu 1907 r. był on w stanie opatentować swoje pomysły w amerykańskim urzędzie patentowym.
Zakładały one wykorzystanie tzw. silnika liniowego, który do dziś jest używany w kolejach m.in. typu maglev. Również w 1907 r. podobny pomysł przedstawił Franklin S. Smith. W tematyce tej specjalizował się także Niemiec, Hermann Kemper, który przedstawił kilka pomysłów na wykorzystanie silnika liniowego dla kolei magnetycznej lewitacji. Jego pierwsze projekty to rok 1922, a seria patentów została zatwierdzona w latach 1937-1941. Opisywały one ideę „wynalazku toru poduszkowego z bezkołowymi pojazdami unoszącymi się wzdłuż żelaznych szyn, przy użyciu pola magnetycznego”. Za te pionierskie prace, które posłużyły później do stworzenia systemu Transrapid, w 1972 r. Kemper otrzymał Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.
Powyższe pomysły w większości nie wychodziły jednak poza etap deski kreślarskiej. Jednak pierwszą osobą, która zaprezentowała prototyp wagonu wykorzystującego lewitację magnetyczną, był mieszkający w amerykańskim Mount Vermont (stan Nowy Jork) francuski inżynier Emile Bachelet. Urodzony w 1863 r., od lat 80. mieszkał w USA, gdzie zajmował się przede wszystkim zastosowaniem elektromagnesów w terapiach leczenia reumatyzmu i bólu wywołanego przez tę chorobę. Po opatentowaniu kilku rozwiązań w tej sferze, zainteresował się wykorzystaniem pola elektromagnetycznego do napędzania pojazdów. W marcu 1912 r. uzyskał patent na „lewitujące urządzenie transmisyjne”. Jego pierwotnym zamierzeniem było zastosowanie go do przewożenia ładunków z bardzo dużą prędkością.
Początkowo rozwiązanie to było pomyślane jako sposób na transportowanie poczty i niewielkich towarów. Jednak wkrótce Bachelet doszedł do wniosku, że na podobnej zasadzie można skonstruować pełnoprawny system transportu pasażerskiego. Naukowiec szczegółowo opisywał w swoich pracach, w jaki sposób instalować elektromagnesy, tak aby tworzyły one całą sieć pól elektromagnetycznych, zapewniających jednocześnie uniesienie pojazdu (który miał być zbudowany z metalu niemagnetycznego, ale wyposażony we własny zestaw magnesów), jego napędzanie w odpowiednim kierunku oraz możliwość sterowania na torze. W odróżnieniu do konkurentów Bacheletowi udało się w 1914 r. zbudować prototyp takiego pojazdu (w zmniejszonej skali) i zaprezentować go na wystawie w Londynie. Zmarł w 1946 r., a jego prace posłużyły kolejnym naukowcom do dalszego rozwijania idei kolei magnetycznej.
Zapisz się do newslettera:
